Twee dagen geschiedenisles gehad en nog weet ik niet onder welk genre ik Bruce zou moeten scharen. Dan maar gooien op een lekkere mix à la The Kinks. Zelf omschrijven ze zich als garage punkers, dat had Gert vandaag niet besproken. Maar ach, ik keur het goed. 

De Belgen weten wel van wanten en met hun titeltrack openen ze dan ook kortstondig de plaat. In nog geen twee minuten springen ze door het nummer heen. Het drietal is even de weg kwijt en laten hun breinen fixen in de volgende track. Zoals betaamd duren de nummers niet langer dan twee minuten (dan zijn ze al aan de lange kant). Tijd voor weer wat meer tempo dus, “Sinful Ink”. Zevenendertig seconde intro, twintigseconde outro en daartussenin even een korte tekst te laten weerklinken. 

Het had een prima match kunnen zijn met The Mothmen, hadden deze nog bestaan, een battle tussen die twee zou slechts vijf minuten duren waarin ze beide 40 tracks hadden kunnen spelen. “Perfect Ladygarden” en “Pass Pâ” vervolgen de plaat waardoor we alweer de helft doorbreken. Treehugger swingt nog een beetje na maar is een opbouw naar een hoger plan. Al komt die “Next Time” beloven Wim, Bart en Peter. Nog even eruit vliegen met “Bug Me” en zo is deze EP al ten einde. 

Bruce weet met de plaat een prima werk af te leveren. Met een lange live ervaring staat de band natuurlijk zoals verwacht als een huis en zijn deze acht tracks een fijne toevoeging aan het repertoire.